Malevitsj en zwarte piet

Ik haat Malevitsj…en Mondriaan en Rietveld. Zo, het is eruit. Ik haat ze omdat ze het landschap van mijn jeugd verpestten. De monotone nieuwbouwwijken, de witgemaakte interieurs, de blauw met gele tramhuisjes in die eindeloze witte februaridag.  

Vernieuwend is het werk honderd jaar geleden geweest en M en M en R mogen van mij allen in de hemel van de radicaal vernieuwende kunstenaars en om die reden ook best eens in een museum getoond worden. Maar, was het niet pas 25 jaar geleden dat je Malevitsj in het Stedelijk uitgebreid kon zien in een enorme grote tentoonstelling die alle aspecten van het werk van de man belichtte?

Het is met M. in het Stedelijk net als met Zwarte Piet in november in Nederland. Iedereen mag privé van mij best zijn spelletje spelen. Dat van dat Piet per se zwart moet zijn en ook dat van M. als ultieme lefgozer in de kunst, maar liever niet uit hoofde van De Nederlandse Cultuur Inclusief Belerend Vingertje. Dus liever niet met een hele stoet jaknikkende recensenten en een linten doorknippende koningin erbij. Graag een beetje meer verborgen. Ik vind niet dat we 100 jaar na de uitvinding van het abstracte in de westerse autonome kunst (in de toegepaste en de niet-westerse kunst is het nooit weggeweest) abstract nog steeds hoger moeten achten dan figuratief.

25 jaar geleden heb ik al eens braaf mijn gang gemaakt naar M. in het SM en ik weet nu niet of ik het weer ga doen. Ik weet het nog  niet, want de winter moet nog beginnen en ik heb geen zin om me een depressie op de hals te halen. 

Makkelijke meisjes

Naar aanleiding van de documentaire van Katinka de Maar over moeilijke jongens, zoek ik naar het tegenovergestelde, makkelijke meisjes, via Google. Ik blijk totaal onvoorbereid op wat er tevoorschijn komt. Het makkelijke meisje is voor Google een meisje dat zich makkelijk laat versieren. Wanhopige meisjes zijn het, die daarom een makkelijke prooi zijn voor jongens met verkeerde bedoelingen.

Wat heeft dit prooiachtige meisje te maken met ‘mijn’ makkelijke meisje? Het makkelijke meisje is dat meisje waar je geen rekening mee hoeft te houden in de klas. Het makkelijke meisje wacht op haar beurt (niet doordenken), ook al komt die niet. Het makkelijke meisje is het meisje waarvan je de naam vergeet. Waarvan niemand hoeft te zeggen, zoals van de moeilijke jongen: “Het is eigenlijk een schat van een kind is en hij heeft zoveel kwaliteiten heeft, maar…”  Aan de kwaliteiten van het makkelijke meisje wordt namelijk door niemand getwijfeld behalve door het makkelijke meisje zelf.

Is het onderwijs voor het makkelijke meisje bevredigender (niet doordenken) dan voor de moeilijke jongen? Misschien niet: want in de klas zitten zoveel moeilijke jongens voor wie het onderwijs niet geschikt is. De juf en de meester hebben hun handen er vol aan en houden geen tijd over voor het makkelijke meisje. Verder besteden ze tijd aan de papieren versie van het makkelijke meisje, maar dat merkt ze niet.

Het makkelijke meisje laat haar onvrede niet zo duidelijk zien als de moeilijke jongen. De moeilijke jongen wil bewegen, wil duidelijke regels, een stevige competitie en echte aandacht. Het makkelijke meisje is daar waarschijnlijk ook bij gebaat. Ze wacht erop dat ze uitgenodigd wordt om zich te laten zien. Ze hoeft geen wanhopige prooi te worden als de mensen haar met de góede bedoelingen haar nou maar niet zo met rust lieten.