Tijdens de ouderavond voel ik me net een verslaggever van
Pownews die een politicus met een mediatraining bekritiseerd. Nu merkte ik, dat
het belang van de politicus om koste wat kost het gevoel te geven dat ze het
goede doen, de reporter in een Pownews positie brengt.
Het verschil tussen mij
en de verslaggever is, dat ik er niet zo van geniet om te proberen de
leerkracht op de kast te krijgen. Ik ben niet geïnteresseerd in de kijkcijfers en
of de amusementswaarde van het te kijk zetten van de holle vriendelijkheid van
de politicus.
Eigenlijk vind ik het vreemd dat de politicus maar ook de
leerkracht en eigenlijk nog veel meer professionals op elkaar zijn gaan lijken
in dit aspect: zorgen dat het publiek, de klant of cliënt zich gehoord voelt, no matter wat je aan zijn probleem kan
doen.
Zelfs de huisarts die heeft geleerd te zeggen: “ik weet ook niet
wat het is”, wil van zijn niet-weten
een autoriteit laten uitgaan. “Ik weet het niet”, zeggen professionals, maar jij
moet ook niet verder zoeken. Wees zoals ons, leg je erbij neer, mediteer of count your blessings.
Deze houding gijzelt mij als burger, kiezer, ouder en patiënt.
Ik wil juist graag weten wanneer u, professional, het ook niet meer weet, zodat
ik mijn eigen richting in de wildernis kan bepalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten